به گزارش آفتاب دل ، والدین از فرزند اول توقع بیشتری داشته و نسبت به او حساسیت بیشتری دارند. برخی از والدین برای هر اشتباهی فرزند اول را تنبیه می­کنند و او را همیشه تحت مراقبت قرار می­­دهند و می خواهند راه درست را در هرچیز به او نشان دهند.

معمولا فرزند اول باهوشتر از بقیه فرزندان است و انگیزه پیشرفت او بیشتر است اما فرزند اول کمتر از فرزندان دیگر پیشرفت می­کند و همواره احساس تنهایی می­کند و در معرض افسردگی است زیرا به او فرصت تجربه داده نمی­شود.

معمولا آزمون و خطای والدین بیشتر بر روی فرزند اول تجربه می شود و راههای تربیتی اتخاذ شده راهگشای فرزندان دیگر قرار می گیرد. به طوری که با فرزند دوم راحت تر کنار می­آیند و کارهای نادرست فرزند اول بیشتر از بقیه فرزندان به چشم می­­آید.

معمولا فرزند اول کمالگرا­، مغرور و خودپسند، ‌سلطه ­جو و باهوشتر از فرزندان دیگر است و فکر می­کند که همیشه حق با اوست و فقط خودش همه چیز را می­داند و باید در هر کاری اولویت با او باشد.

 

به والدین توصیه می­شود در مراقبت از فرزند کوچکتر به او مسئولیت دهند و با او به اندازه کافی وقت بگذارند. همچنین والدین می­توانند به او توصیه کنند که نسبت به خواهر و برادرهای کوچکتر خود همانند پدر و مادر رفتار حمایتگر داشته باشد.

 

به ترتیب از فرزند اول تا فرزند آخر از میزان انگیزه پیشرفت فرزندان کاسته می­شود و فرزند اول بیشترین انگیزه پیشرفت و موفقیت را دارد زیرا والدین برای فرزندان بعدی وقت کمتری را صرف کرده و بیشتر توجه و حوصله خود را معطوف به فرزند اول می­کنند.