نمی دانم از کجا شروع کنم، از دردها، از رنج ها، از خستگی های رفت و آمد، از نخفتن ها، از دلهره های پایان نامه و مقاله و ...

باکنون قلم به دست میگیرم و انشای خود را آغاز می کنم، نمی دانم از کجا شروع کنم، از دردها، از رنج ها، از خستگی های رفت و آمد، از نخفتن ها، از دلهره های پایان نامه و مقاله و ...

از وقتی که یادم می آید دوران کودکی ام را به شوق رسیدن به درجه ای از مراتب عالی بدون اینکه لذتی از دوران نوجوانی و کودکیم ببرم به پایان رساندم، خوشی ها و ناخوشی هایش را به عشق تبلوری که در آینده در ذهنم موج خواهد زد به جان خریدم.

چه در لحظه ی تولدم که در یک خانواده ی پرجمعیت و فقیر بدنیا آمدم و پدرم یک کارگر معمولی و متاسفانه هنوزهم با اینکه سن و سالی ازش گذشته همون کارگر فصلی ساختمانی باقیمانده و اما هیچ از این تنگدستی ها و مشکلات دلیلی نبود برای اینکه ما تسلیم شرایط ناعادلانه زندگی در جهان به طور عام و در ایران به طور خاص شویم.

از روزی که وارد مدرسه شدم، بزرگترها آنگونه به من ارزش علم و دانش را گوشزد کردند که آینده ی روشن و درخشانی را هر لحظه و ثانیه برای خودم به تصویر می کشیدم، تصاویری که گویا روشنایی آن چشم ها را خیره می کرد.

همچنان گذشت تا مراحل ابتدایی و راهنمایی تمام شد و رسیدیم به جایی که انگار غول آرزوهایم در حال بیرون آمدن از چراغ جادوست اما با هر زحمتی بود با نخفتن های طولانی شب و چشم هایی که از دور حدقه های قرمز از خستگی ها را نمایان می کرد به روز کنکو ر نزدیک شدیم و با پشت سر گذاشتن هفت خان رستم خود را بر قله ی آرزوهایم دیدم.

اما هر چه که می گذشت فارغ التحصیلان بیشتر ته دلم را از اینکه درس تمام شده و بیکارند خالی می کردند اما از گذشته تا آینده ای که در ذهنم همیشه تصور میشد را نمی توانستم به یکباره خاموش کنم بنابراین با رتبه ای برتر ادامه ی تحصیل را برگزیدم آن هم در دانشگاهی برتر که به گفه ی پدربزرگم دیگر " کارت روبراست" !!!

اما این روبه راهی هم با پایان ارشدم به واقعیت نپیوست زیرا حالا که زمان به ثمره نشستن علم و دانش است با بی توجهی هایی روبرو هستیم تا جایی که همه ی میوه ها در حال گندیدن و کپک زدن است.

بیکاری، بی پولی، استرس، شب ها را با فکر و خیال خوابیدن و ... سهم جوانانی همچون ماست که گویا دل هایمان مرده و سالخوردگانمان بلند پرواز، صادراتمان فیلسوف و وارداتمان مغزهای فروخته ...

چه شب ها که تا دمیدن طلوع فجر بیدار می ماندم و با چشم های خسته و جسمی نحیف راه دانشگاه را طی می کردم تا بلکم از قافله عقب نمانم ولی قافله خیلی زودتر از من جلو رفته بود و من همچنان با کوله باری از خستگی و درماندگی دغدغه هایم را باید همانطور ادامه بدهم و پایانی ندارم.

چه کفش هایی که در زمستان پر از آب می شد و پاهایم توان رفتن نداشت اما کو آن حسرت کودکی ام، کو آن بازی های بچه گانم ، چه کسی آن را برایم زنده می کند.

چه روزها چه ساعت هایی که تمام کتاب های کتابخانه های اشهر را زیر و رو می کردم تا علم و دانشم را براساس تجربیات گذشتگان نیز به نتیجه برسانم اما کار از کتاب و کتاب خوانی گذشته بود، کار از رفتن به این اداره و اداره گذشته بود، کار از جایی دیگر لنگ می زند، از اینکه وقتی آخر سال فرا می رسد و ادارت بودجه ای در صندوق هایشان باقی نمی ماند، آزمون استخدامی را برپا و دوباره مثل همیشه گول می خوریم، گول می خوریم و گول می خوریم ...

آری این سرنوشت بیش از 80 درصد از جوانان کردستانی است که یا باید بیکار بمانند یا کوله بارشان را بسته و به شهر یا کشوری دیگر مهاجرت کنند تا بلکم از امیدها و آمال هایشان به دور باشند و آنجا ثمره بدهد.

جوان، اوج نشاط، انرژی و کار و تلاش و هدف، واژه ای که وقتی زمزمه اش می کنم این کلمات را در ذهنمان تداعی می کند… واژه ای که به قول دوستانم اعتبار خودش را از دست داده و اکنون جامعه به ظاهر جوان هستند چرا که مشکلات زندگی ما را پیر کرده است.

من بیست و هفت سالم هست نه تنها جایی استخدام نشدم بلکه یک ریال پول ندارم و این مدرک بی ارزش فوق لیسانیسی که از بهترین دانشگاه های مملکتم!!! و با زحمت و مشقت و هزینه بدست آوردم اکنون خریداری ندارد.

گویا چراغ آینده مان از ابتدا خاموش شده و همه ی اینها سرابی بود که ما را به دنبال خود می کشید .

انشا را به پایان نمی رسانم چون این داستان همیشگی ما بیکاران ادامه دارد ...

منبع:افتاب دل