بیشتر ما وقتی درخیابان، پارک، مغازه و هرجایی از این شهر با فردی که ناتوانی جسمی دارد یا چهره اش از عارضه ای دگرگون شده، روبه رو می‌شویم، یا سرخود را به کلی برمی‌گردانیم و خودمان رامشغول نشان می‌دهیم یا گاهی اوقات مکث می‌کنیم، با تأسف سری تکان می‌دهیم یا در دلمان شفای عاجل وی را از خداوند طلب می‌کنیم. در همه موارد یک موضوع، همیشگی است و آن هم دلسوزی برای خانواده ای است که چنین فرزند یا فرزندانی دارند.
این افراد در گذشته محکوم به خانه‌نشینی، گوشه‌نشینی و انزوا بودند، اما اکنون رفت و آمد برای آنها با پیشرفت علم کمی آسان‌تر شده است و با مشکلات بسیار کمتری نسبت به قبل مواجه هستند.
معلولیت، قصه پرغصه ای است که فقط افرادی با آن آشنایی دارند که خود یا عضوی از خانواده آنها معلول باشند. دراین میان جمعی از معلولان با این مشکلات کنار آمده اند و به دیگران نشان داده اند که هیچ محدودیت و معلولیت ظاهری نمی‌تواند جلوی تلاش و موفقیت انسان راسخ را بگیرد.
تعداد این عده که توانمندی را به معلولیت گره زده اند، در جامعه کم نیست و بسیاری از آنها حتی قادرند با اندک یاری ازسوی افرادی که باید یاری رسان آنها باشند و حداقل با اجرای قانون جامع معلولان، زندگی خود را اداره و حتی گاه دیگران را از کار خود بهره مند کنند.
ارزش هر انسانی به میزان تلاش و اراده اوست و همدل شدن با انسان‌هایی که با وجود مشکلاتی که دارند، معلولیت برای آنها نه سد است و نه دیوار، بلکه پلی است برای تحقق خواسته هایشان که البته این راه و مسیر، پرفراز و نشیب تر از راه انسان‌های سالم و بدون معلولیت است.این معلولان با اراده، درواقع تابلویی هستند که در طول زندگی خود، اراده‌هایی مستحکم و قوی را به نمایش می‌گذارند.
 این روزها معلولان کردستانی با وجود مشکلات فراوان در تکاپوی زندگی هستند و با وجود ناتوانی‌های جسمی خود با مشکلات زندگی مبارزه می‌کنند و به آینده امیدوارتر می‌شوند. درباره این موضوع با جمعی از افراد معلول به گفت‌وگویی صمیمانه نشستیم که در ادامه می‌خوانید.

 کوتاه قامتان بلند همت
در خیابان‌های شهر گاهی با تعدادی از افراد کوتاه قد برخورد کرده‌ایم که درحال فعالیت روزانه هستند؛ افرادی که به دلیل مشکلات ژنتیکی جزو افراد کوتاه قد جامعه قرار گرفته‌اند و با تشکیل انجمن‌ها و شرکت در فعالیت‌های فرهنگی و اجتماعی، سعی در رفع مشکلات و موانع و سد راه خود دارند.
رئیس انجمن کوتاه قدان کردستان با این‌که 23 سال از زندگی اش را سپری کرده، اما همچنان در همه زمینه‌ها موفق عملکرده است.
«زانیار خیرآبادی» درباره معلولیت خود در گفت‌وگو با همشهری اظهارمی کند: به صورت مادرزادی کوتاه قد هستم، اما همیشه سعی کرده ام در همه زمینه‌ها به ویژه فعالیت‌های فرهنگی، ورزشی و تئاتر موفق عمل کنم.
وی همچنین با اشاره به مشکلات معلولان استان می‌افزاید: افراد کوتاه مانند اشخاص دیگر در اجتماع با مشکلاتی مانند بیکاری و معضل نبود اشتغال دست به گریبانند و این مشکل سبب بروز کمبودهای اقتصادی فراوانی در زندگی افراد کوتاه قد شده است.

فرشته ای برای معلولان بهزیستی
یکی دیگر از معلولان موفق کردستانی «ئاسکه سرحدی» است که از وی به عنوان یک فرشته یاد می‌شود. معلولان بهزیستی سنندج متفق القول می‌گویند که وی از خود برای این گروه مایه می‌گذارد.
ئاسکه 39 ساله است و از زمانی که به دنیا آمد، زندگی را با همین وضع موجود پذیرفته است. هرچند گاه لحظاتی سخت و دشوار برای وی رقم می‌خورد، اما این معلول توانمند برای همه این لحظه‌ها هم دلش تنگ می‌شود.
این معلول موفق کردستانی می‌گوید: فکر می‌کنم در زندگی برای همه خاطرات تلخ و شیرین زیادی وجود دارد. چون مردم از آن طرف خط به ما نگاه می‌کنند و به گمان آنها ما چون معلول هستیم، باید خانه نشین باشیم و حق انجام هیچ کاری را نداریم، ما نباید تسلیم شویم. زندگی، حق ماست و باید با رفع موانع و سدهای کوچک و بزرگ به این سختی‌ها «نه» بگوییم.
سرحدی ادامه می‌دهد: بدترین رفتاری که در زندگیم شاهد بوده ام را دید مردم می‌دانم، چون با خود کنار آمده ایم، اما مردم با ما کنار نمی‌آیند.
وی می‌گوید: آنها فکر می‌کنند همین که ما بر روی ویلچر نشسته ایم آدم‌های عجیب و غریبی هستیم در حالی که جز اعمال حرکتی هیچ تفاوت دیگری با مردم عادی نداریم و می‌توانیم از پس مشکلات خود بربیاییم، از زندگی لذت ببریم و....
این بانوی معلول کردستانی، زیباترین خاطره زندگی اش را ازدواجش می‌داند و می‌گوید: همسرم فرد سالمی است و با این‌که دچار معلولیت بودم، اما زندگی آرام و خوشی داشتیم.
 سرحدی می‌افزاید: هرچند بعد از 6 سال زندگی مشترک ازهم جدا شدیم، اما آرزویم این است که در هر کجا زندگی می‌کند، همیشه خوشبخت باشد.
وی با وجود داشتن مشکل در اظهار کلمات، سعی دارد بیان کند که چقدر دوست دارد معلولان منزوی هم به هر بهانه ای که شده است، از خانه بیرون آیند و درمیان مردم و با مردم باشند.
سرحدی به مشکلات معلولان در زمینه اشتغال اشاره می‌کند و می‌افزاید: باید از همه ظرفیت‌ها و استعدادهای موجود در معلولان برای ایجاد اشتغال آنها استفاده شود. در این زمینه کمک و همیاری مسئولان رفع کننده بخشی از مشکلات مددجویان دراین بخش است.

میخ و سوزن خوراک فرزند معلولم شده است
«فراست مرادی» مادر دختر ناتوان ذهنی نیز به گفت و‌گوی صمیمانه ما می‌پیوندد و از زندگی گلایه می‌کند. وی می‌گوید: دخترم در 6 ماهگی به دلیل تشنج، دچار ناتوانی ذهنی شد و هنگامی که ئاسکه را می‌بینم که اینقدر مهربان است، لذت می‌برم و گویی ژیلای خودم را در آغوش گرفته ام.
وی با بیان این‌که دخترش در سرای کودکان عقب مانده بیجار تحت مراقبت است، با نشان دادن عکس‌های سونوگرافی او به ما می‌گوید که میخ، سوزن و هر چیزی که جلوی دستش باشد را قورت می‌دهد و این موضوع برای او بسیار دردسرساز شده است.

دید مردم عوض شود    
رئیس انجمن کوتاه قدان کردستان عنوان می‌کند: هنوز درباره رفتار مردم  با معلولان فرهنگسازی نشده است و طوری ما را نگاه می‌کنند که گویا توانایی انجام هیچ فعالیتی را نداریم.
«زانیار خیرآبادی» می‌افزاید: این موضوع درحالی است که همه اعضای انجمن کوتاه قدان کردستان در همه زمینه‌ها حتی از بسیاری از افراد سالم موفق تر عمل کرده اند و قله‌های ترقی را فتح کرده‌اند.
وی ادامه می‌دهد: فرد معلول نه تنها با مشکلات زندگی دست و پنجه نرم می‌کند، بلکه مجبور است که با فقر فرهنگی و نگرش‌های نادرست مردم جامعه نیز روبه رو شود و با آن مقابله کند.
خیرآبادی محدودیت و مشکلات را ناشی از همین کم‌لطفی‌ها و بی‌توجهی‌ها می‌داند و معتقد است معلولان باید با تلاش بیشتر در عرصه‌های اجتماعی، خود را اثبات کنند.